Prachtige dilemma's

Dik twee weken, zo lang zijn we nu in Malawi. Het bijzondere is dat het al een stuk langer voelt dan dat. De open, toegankelijke houding van de mensen in het ziekenhuis, van het voetbalteam en eigenlijk overal wel, maakt dat we ons vrij snel thuis en vertrouwd voelden. Dat, gecombineerd met de enorme variëteit aan nieuwe dingen die we zien en meemaken, creëren vermoedelijk de illusie dat we hier al maanden zijn.

Ondanks dat we ons zo snel opgenomen voelen, blijft het duidelijk dat we te gast zijn in een nieuwe cultuur. Dit gaat gepaard met het hervinden van ons plekje in het nieuwe systeem en daaraan klevende dilemma's. In het ziekenhuis komt het nog wel eens voor dat we het oneens zijn met de diagnose of het (traag uitgevoerde) beleid van de clinical officer/ arts. Een dilemma waar we dan tegen aanlopen is in welke mate het in onze positie geaccepteerd is om tegen de supervisor in te gaan en al helemaal om voor het gevoel achter de rug van de supervisor om een medebeoordeling van 1 van de andere artsen te vragen. We proberen natuurlijk een vertrouwensband op te bouwen en zeker in het begin wil je daar geen scheurtjes in maken, maar als dat voor je gevoel ten koste van de gezondheid van een patiënt gaat, ontstaat er een bijzonder lastige afweging. Soms resulterend in acceptatie dat wij niet de verantwoordelijkheid dragen en ons neer moeten leggen bij de beslissing van de supervisor, maar soms (en steeds vaker) in een situatie waarbij wij een extra oogje in het zeil houden en op die manier in ieder geval het gevoel hebben op tijd te kunnen ingrijpen als de situatie echt onacceptabel wordt. Je merkt daarnaast dat hier gemakkelijker wordt gedaan over onderzoeken als een lumbaalpunctie, waar mensen maar gewoon aan morgen geloven, zonder dat er duidelijke uitleg lijkt te zijn over de procedure en de reden waarom dat onderzoek nodig is. Het risico dat merkbaar op de loer ligt is dat we hier te veel in mee gaan en gaan handelen op de grens van ons kunnen. Tot nu toe is dit niet het geval en zijn we aangenaam verrast over de kunde en supervisie bij het uitvoeren van dergelijke handelingen.

Ook buiten het ziekenhuis komen deze thema's terug. Naast adembenemende natuur; grote groene vlaktes waar eenzame bergen plotseling opdoemen en het zicht op apen vanuit het slaapkamerraam, zien we ook prachtige mensen. Vrouwen met baby's in doeken op hun rug, meiden met meters aan ingevlochten haar, kinderen die je met grote ogen aanstaren, jongens met slank gespierde lichamen, mannen met rimpels die het gezicht juist meer tekening geven en complete gezinnen die op blote voeten bossen takken de berg af dragen. Het liefst zou je daar ongegeneerd een foto van maken, om juist datgene vast te leggen dat voor ons zo kenmerkend Afrika is. Vooralsnog maken we die foto's eigenlijk niet. Dit past voor ons niet goed in het gevoel van niet zozeer toerist, maar juist gast zijn in deze community.

Zoals waarschijnlijk iedereen die deze blog volgt inmiddels wel heeft meegekregen (en zo niet, de tekst staat ook hier op de blog), zijn we vorige week gestart met een fundraising voor het ziekenhuis en lokale voetbalteam. Inmiddels zitten we niet zozeer met een dilemma, maar wel met een prachtig vraagstuk… We kunnen namelijk erg verheugd en trots meedelen dat we inmiddels al het dubbele van ons initiële doel van €1250,- bereikt hebben! Dit brengt natuurlijk de vraag met zich mee hoe wij dit geld het beste kunnen besteden. Van alle kanten komen nieuwe ideeën hiervoor onze kant op. De kinderafdeling heeft saturatiemeters voor kinderen, de medische afdeling verschillende maten bloeddrukbmeterbanden en de obstetrie een whiteboard voor adequate overdracht nodig. Wij gaan hierover in beraad en laten in onze volgende blog weten hoe we het geld zullen gaan besteden.
Dat betekent natuurlijk dat elke donatie nog steeds welkom is en dat elke cent goed gebruikt gaat worden!