Fietsavonturen
Door: Jelger en Pavien
Blijf op de hoogte en volg Pavien
16 April 2018 | Malawi, Mangochi
Terwijl zij de rem op de fiets zetten, gingen wij snel naar de markt. Pavien achter het stuur en Jelger achterop. Deze vertoning leverde ons behoorlijk wat aandacht en minstens zoveel gejoel op van omstanders. Maar ook nadat we ieder een eigen fiets hadden, ontdekten we dat we een nieuwe status bereikt hadden. Opeens gaat iedereen ervan uit dat je de lokale taal spreekt en begroet je enthousiast met volzinnen in Chichewa of Yao (geen idee welke, we verstaan beide niet). Het voelt heerlijk om weer een tweewieler onder je kont te hebben!
Vol goede moed planden we een dagtocht op de fiets voor het komende weekend. 20 kilometer fietsen, een wandeling van 2 uur en 20 kilometer terug op de fiets leek ons wel een mooie uitdaging. In de dagen voorafgaand bleken beide fietsen nog een paar aanpassingen nodig te hebben om ze hiervoor startklaar te maken: een nieuw zadel voor de ene en een nieuw voorwiel + straktrekken van de ketting voor de ander. En twee zadelkussentjes om onze tere derrières te beschermen. Hierna waren wij en de fietsen gereed voor de dagtocht. Er kon toch niet veel meer aan de fietsen kapot gaan!? We werden nog even in twijfel gebracht door de museumgids die aangaf dat dit nooit in een dag te halen was, maar dit wuifden we weg, hij kende ons Nederlanders niet.
De eerste 45 minuten gingen prima, een aangenaam temperatuurtje en mooie omgeving, voor we het wisten waren we al op de helft. Daarna werd het afzien, de rest van de tocht bleek alleen maar bergopwaarts te zijn. Zonder versnellingen was dit vooral voor Pavien een heftige bevalling. Na intervallen van lopen met de fiets aan de hand om even op adem te komen, moesten we toch concluderen dat de museumgids wel eens gelijk zou kunnen hebben. Teruggaan was voor ons beide een te groot verlies, maar op dit tempo zouden we voor het donker nog niet aan de wandeling begonnen zijn. Het geluk was met ons en een truck met nog ruimte in de laadbak voor twee personen en twee fietsen passeerde. Wij hielden de auto aan en de chauffeur toonde de Malawiaanse spirit. Binnen een half uur waren we op ons ontmoetingspunt met de gids voor de wandeling.
Na het ontmoeten van onze ietwat imponerende gids, met groot geweer (voor de gevaarlijke dieren), kon fase twee van onze dag beginnen. Eerst naar de voet van de berg fietsen, 7km dirtroad. Dit bleek toch teveel voor het stalen ros van Pavien, de trapper brak af. Wonder boven wonder was er 10 meter verderop een fietsenmaker, waar we de fiets hebben achter gelaten. Dit duurde de gids wat te lang, dus met zijn drieën op de motor vervolgden we onze weg. 4 uur later en 2 kilo zweet lichter stonden we weer aan de voet van de berg, behoorlijk gesloopt van deze klim. Klaar voor fase 3, terugfietsen?
Het antwoord hierop is nee. Het zeer redelijke excuus hiervoor was dat we niet voor het donker terug zouden zijn en dat in Malawi in het ommeland fietsen in het donker als twee azungu niet op de lijst van aanbevolen handelingen staat. Dit betekende echter wachten op een lift terug. Na twintig minuten reedt een minibus volgepropt met passagiers en zakken avocado's langs. Volgens ons en onze gids zouden we daar niet bij in passen, maar de chauffeur durfde dat tegen te spreken. "This is my job". Met twee bescheiden, volgens de chauffeur betrouwbare, rubberen bandjes werden de twee fietsen achterin gehangen. Gezien ons beperkte scala aan opties vertrouwden we hem en wurmden onszelf in de minibus. Tijdens de rit leek de chauffeur zich weinig bewust van passagiers, laat staan de fietsen en nam elke drempel en bocht met een rotvaart. Uiteindelijk kwam die laatste groep er ongeschonden vanaf, maar moest één van de passagiers het afleggen en begon over te geven door de rijstijl. Nog een stukje terugfietsen en we waren weer veilig thuis! Een boeiende dag, die onze fietsen leken te hebben overleefd. Als ze dit overleefden is er toch weinig wat ze niet kunnen hebben?!
De twee dagen daarna hielden de fietsen zich rustig en brachten ons waar we moesten zijn, dinsdag barstte de hel los, alles bleek kapot te kunnen! Pavien scoorde die dag een hattrick, eentje die je liever niet scoort. Tijdens onze weg naar stage ontsnapte Pavien haar binnenband onder de buitenband door, waardoor zich een bult vormde en de band vastliep tegen het frame. Gelukkig waren we bij onze inmiddels te bekende fietsenmakers in de buurt, dus konden we er lopend naartoe. Een nieuwe achterband en nu we er toch waren konden ze wel even Jelger's trapper checken die ook niet helemaal goed liep. Lunchtijd haalden we de fietsen op, ogenschijnlijk prima gefixt. We fietsten naar huis. Pavien haar rok wapperde sierlijk in de wind en kwam daardoor minder sierlijk tussen het achterste tandwiel en de ketting terecht. Ondanks onze tevergeefse pogingen ze weg te sturen en aan te geven dat het ons zelf wel zou lukken dromden mensen zich om ons heen om ons te helpen. Dat houdt in dat twee man misschien iets nuttigs doen en de rest probeert je fiets even aan te raken om achteraf te kunnen zeggen dat hij heeft bijgedragen en dus geld van je wil. Misschien ergens goed bedoeld, maar iets waar wij totaal niet om stonden te springen op dit moment. Na dit incident was het voorste tandwiel (vreemd want daar zat de rok niet in) zo beschadigd dat de ketting er bij het minste of geringste afviel. Zucht, weer naar de fietsenmaker. We wisselden van fiets zodat Jelger steppend de weg kon vervolgen. Op weg naar coschap volgde nummer drie, wederom de fiets waar Pavien op fietste. De trapper die in de ochtend zo goed gerepareerd leek,viel uit elkaar. Steppend vervolgden we beide onze weg naar SEEED, want we hadden een afspraak over 10 minuten. We waren hevig bezweet maar wel stipt op tijd, dit was niet te zeggen voor onze afspraak. Die kwam een uur en een kwartier later, zich van geen kwaad bewust. Compleet onbezweet, dat wel. Na een dag vol frustratie gingen we met de fietsen terug naar de fietsenmakers om met het restje professionaliteit dat nog niet beïnvloed was door chagrijnigheid te onderhandelen over het terugverkopen van de fietsen. Met €25 verlies verkochten we de set. Zo hadden we een startbudget om twee gloednieuwe fietsen te kopen die ons op zijn minst minder frustratie zouden geven de komende weken.
Onze begeleider nam ons mee naar een Indiër die fietsen verkocht, relatief dure fietsen, maar we hadden wel wat geld over om van dit gezeik af te zijn. De beste verkoper kende wel een goede fietsenmaker die de fietsen in een uur in elkaar kon zetten (het begon al donker te worden). Compleet voorzichtig tilden we onze fietsen naar die bewuste man. We hadden al begrepen dat er nog een paar onderdelen wat aangedraaid moesten worden, maar waren toch verrast toen bleek dat de fietsen meer overeenkomst hadden met een Ikea-bouwpakket dan een daadwerkelijke fiets. In onze ogen compleet willekeurig begonnen ze alles van de fietsen af te halen en er ruig met hamers op te slaan. Oké zij zullen het wel weten, maar een slag in het achterwiel slaan lijkt ons beide weinig nuttig. Na drie uur devalueren van onze tweewielers waren ze 'klaar'. Er waren in het proces wat onderdelen gevallen en in het donker niet teruggevonden en de remmen waren verre van optimaal, maar goed, we wilden deze dag achter ons laten.
Nieuwe morgen, nieuwe fietsen, nieuwe kansen. Op fietsen die nog niet optimaal voelden en klonken, gingen we op pad. Na nog geen vijfhonderd meter liep Jelger z'n trapper vast, zelfs steppen was geen optie. Fiets geparkeerd bij het verkooppunt en lopend naar SEEED. Op de terugweg bleek ook Pavien haar fiets de marteling van de avond daarvoor niet te hebben doorstaan en ook bij haar een probleem met de trapper. *Kan er dan niemand iets goed doen hier?* is een duistere gedachte die op begon te komen. De verkoper wilde niets van onze problemen weten, compleet defensief vertelde hij dat wij zelf naar de fietsenmaker in het donker gegaan waren, onze schuld, hij ging niks voor ons doen. We hoopten dat de fietsenmaker aardiger zou zijn. Hij erkende de problemen en ging aan de slag. Toen we wegliepen zagen we met een beetje afgrijzen nog aan hoe niet voor niets rechte stangen met vakmanschap werden verbogen en hoe er een ijzerzaag aan te pas kwam. Geen idee wat ze andere 7 uur die ze nodig hadden, hebben gedaan, maar uiteindelijk mochten we ze mee nemen. Aankomende 4 weken moeten de fietsen toch nog wel kunnen overleven…
-
16 April 2018 - 18:03
Jolien:
Hahahahahhaah love deze story! Wat een chill verhaal. Maargoed de grote vraag is nu: wie heeft gebraakt;)? Veel plezier! Liefs -
17 April 2018 - 23:17
Lisa VD:
Heerlijk verhaal weer! Ik geniet elke keer opnieuw van de avonturen die jullie beleven! -
24 April 2018 - 12:18
Maaike Meijer:
Hai, dit is toch niet te geloven hoe jullie het land ontdekken en meer van jezelf ha,ha!
Ik heb weer genoten van jullie verhaal !
Veel succes met jullie werk en ontdekkingen!
Lieve groet, Maaike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley