Auto-avonturen

Als kind vonden mijn (Jelgers) opa en oma en de oppas het leuk om mij op schoot te nemen en dan een in toenemende mate te schudden met hun benen. “Zandweggetje, zandweggetje, grindweggetje, grindweggetje, hobbelweggetje, hobbelweggetje, gat in het weggetje”. Ik weet niet of jullie dit spelletje allemaal ook kennen, maar zo niet, ga dan naar Malawi, daar heb je bovengenoemde wegen allemaal, inclusief gaten in het weggetje. De eerste week gingen we vrij naïef op pad in een klein wit koekblikje dat de meiden met wie we gingen hadden uitgezocht omdat het een automaat was, dus dan konden we even wennen aan het links rijden. Leuke theorie, want officieel wordt er inderdaad links gereden, maar over de dirtroads rijdt men gewoon daar waar geen gaten zijn. Toen we over zo'n slechte weg steil omhoog moesten in dat wagentje zijn drie van de vijf maar even uitgestapt omwille van het gewicht. Vorige week hebben we een upgrade gehad, we zijn in een bejaarde Toyota met 4WD naar Blantyre gereden. Over de M1, mogelijk de beste weg hier in Malawi. Vijf uur lang op pad, waarvan je zo'n vier uur niet weet hoe snel je precies mag rijden. Blijkbaar is de snelheidslimiet 80 kilometer per uur, maar een gebrek aan flitspalen maakt dat je vaak wordt ingehaald als je die snelheid aanhoudt. Dus we hebben maar besloten om ons ook in dit opzicht aan te passen aan de gewoontes van de lokale bevolking. Wel een beetje schijnheilig temporiserend als we weer een politie roadblock naderden. Maar waar die lui op controleren is ons nog steeds een raadsel. We hebben er in ieder geval nog geen probleem mee gehad. Dit weekend naar Nkhotakota hebben we een auto meegekregen die nog even een stapje beter was, een Toyota Nav 4WD, die redelijk nieuw was. We hebben wel geleerd (en stiekem wisten we dat al van onze reis naar Dedza) dat je hier niet op de Google routeplanner moet vertrouwen, maar echt je eigen plan moet trekken. Google leidde ons dit weekend langs de T-wegen, dat zijn wegen die de illusie wekken wel prima te zijn, door te beginnen met matig asfalt, maar ja een paar honderd meter overgaan in zandweg en dan langzaamaan op lijken te gaan in de natuur. Op een gegeven moment bereik je echter een point of no return en moet je met z'n allen maar hopen dat je aankomt als je door blijft rijden. De route die we dit weekend namen was op een bepaald punt te vergelijken met een drooggevallen rivierbedding, waar alle stenen nog op de bodem waren blijven liggen. Een afdaling van zo'n 30%. Jelger achter het stuur, met vier door angst bezwete melden als passagiers. Technisch hebben wij nog nooit eerder zo'n lastige route gereden. Jelger zwaar ploeterend en zwetend naar beneden aan het tuffen en dan ook nog eens gepasseerd door de lokale wielerploeg die op hun oma-fiets toch de indruk gaven dat het ergste nog moest komen. Dat is op zichzelf al geen geruststellende gedachte, maar het moment dat je beseft dat niemand bereik heeft en autoproblemen in de middle of nowhere voor een lange wandeling zouden zorgen, maakte ons toch wat angstig. Gelukkig heelhuids aangekomen en geleerd van de ervaring besloten we (zeer verstandig vonden we zelf) niet zelfstandig het wildlife park in te gaan met de auto in afwezigheid van een lokale gids. Niemand van onze groep had echt safari ervaring waardoor we bang waren niet adequaat te kunnen reageren op enig dier groter dan een middelmatig aapje. Het alternatief een middagje aan ‘the lake’ was gelukkig geen straf. De volgende dag besloten we de snelweg te nemen die deels door het park loopt om op een veilige weg nog wat klein wildlife te spotten. Genietend van wat uit de kluiten gewassen kalkoenen, impala’s en apen, zaten we de chauffeur wat te pesten over hoe ze zou reageren als er plots een olifant op de weg zou staan. De uitwerpselen langs de weg zouden namelijk best wel eens van een geslurfde viervoeter kunnen zijn. Maar ja die lopen daar natuurlijk niet overdag. Tot er plots op de rem werd getrapt! Zo’n vijftig meter verderop stond een kleine familie olifanten, twee volwassenen die zich beschermend voor hun vier kleintjes opstelden. Leuk en aardig voor de foto’s, maar toen ze uit nieuwsgierigheid onze kant op liepen, begon de adrenaline merkbaar te stromen. Onze chauffeur had het haast niet meer en wilde het liefst vol gas er langs rijden, maar op het gefluisterde advies van achteruit zijn we doodstil blijven staan, totdat de groep rustig in de bosjes ons passeerde. Een mini-heart attack verder vervolgden we onze weg.