Sproet

Onze eerste week zit erop, inmiddels hebben we stroom en een warme douche, hoewel de voorkeur geregeld uit gaat naar een koude douche hier. We zijn gestart in het Nkhoma Mission Hospital, een ziekenhuis met allerlei losse gebouwtjes waar de verschillende wards over zijn verdeeld, onderling verbonden door kleine overdekte gangen, waar we veel (vermoedelijk) wachtende familie aantreffen. De ochtendoverdracht wordt voorgelezen uit kennelijk slecht leesbare, handgeschreven dossiers. Regelmatig wordt er om een fout gelachen, bijvoorbeeld als een kind van 10 maanden 25 kilo lijkt te zijn. Ondanks dat dit in het Engels is, zijn we blij als we de binnensmonds gesproken woorden kunnen verstaan. We kijken elkaar geregeld vragend aan om te zien of de ander er wel wat van kon maken. Overigens gaat het in de loop van de week al steeds beter.
Op woensdagochtend is er een kerkdienst in plaats van overdracht. Een Schotse co-llega van ons omschreef dit als 'happy clapping', een term die dienst en sfeer goed omschrijft. De spreker die tegen het theatrale aan de menigte opzweept, omlijst door zang en zelfs een klein dansje. De dankbaarheid voor het leven en gezondheid kwam duidelijk naar voren, erg mooi! Deze wekelijkse kerkdiensten ondersteunen zeker de medewerkers die in aanraking komen met ernstig zieke patiënten en overlijden.
Ook wij zijn daar deze eerste week getuige geweest. Het lijkt alsof (of eigenlijk: is waarschijnlijk zo dat) patiënten veel zieker binnenkomen dan in Nederland. Waar in Deventer elk specialisme wel in consult zou zijn gevraagd is het hier aan de clinical officer of arts om vijf van deze patiënten op een dag op te lappen. Een clinical officer is trouwens iemand met een opleiding van drie jaar die de taken van een zaalarts vervult. Een greep uit de heftige ziektebeelden: meerdere patiënten met bloedbraken, een ogenschijnlijk zwangere buik, waar echter vier liter vocht uit wordt getapt, een jongen met forse verkramping van de kaak, nek en rug, waardoor hij met een grimas helemaal naar achter gestrekt op zijn buik in bed ligt (tetanus). Bij dit soort heftige casus wordt het gebrek aan faciliteiten en middelen pijnlijk duidelijk als gewenste aanvullende onderzoeken of behandelingen gewoonweg niet voorhanden zijn. Voor ons leerzaam om hier onderdeel van uit te mogen maken, maar tegelijkertijd enorm schrijnend en frustrerend om te zien.
De mentaliteit in het ziekenhuis is ook iets waar we aan moeten wennen. Vaak is er even een extra herinnering nodig om te zorgen dat onderzoeken gedaan worden of medicijnen toegediend worden. De twee uur durende lunchpauze daarentegen waren we dag 1 al door gecharmeerd. En mocht je even geen lunch in huis hebben, is er op dat moment ook wel iemand die in het ziekenhuis rondloopt om bananen en ananassen te verkopen.
Dan rest natuurlijk nog de vraag waar de titel vandaan komt. Sproet is de hond van de eigenaren van de lodge waar wij verblijven. Op zondag wilden we Nkhoma Mountain beklimmen en vroegen hen hoe we het beste konden lopen. Daarop kregen we Sproet mee als gids. Zij heeft ons letterlijk naar de top geleid. Nadat ze een tiental tot honderden meters vooruitging wachtte ze op ons en troffen we haar ongeduldig kijkend op een rots aan, waarna ze vrolijk kwispelend verder omhoog rende. De terugweg waren we haar iets te langzaam en hebben we de complete afdaling gevreesd dat we op dag 1 de hond van de eigenaren al kwijt waren, maar gelukkig troffen we haar heerlijk etend aan in de tuin van de lodge.
Aankomend weekend weer een hike, dit keer zal Pavien zich beter insmeren. Na een week vervellen mag ze proberen het nieuwe stuk huid wel intact te houden.
Als het internet het toelaat zullen we proberen wat foto's te plaatsen!