Traag fastfood

Zoals altijd gaat de tijd snel als je het naar je zin hebt. Onze laatste dag in het Nkhoma hospital hebben we inmiddels volbracht en het is weer tijd om onze spullen te pakken voor ons verblijf in Mangochi. Daar gaan we ons richten op een project over familieplanning in de Moslimgemeenschap.
Elke week leren we meer over de Malawiaanse gewoontes en integreren we een stukje verder. De paar woordjes Chichewa die we spreken, breiden we langzaam uit met woorden als ‘pamono pamono’, dat ‘beetje bij beetje’ betekent. Iets wat op veel momenten in Malawi van toepassing is. Ook op het gebied van voedsel proberen we te integreren.

Zo hebben we van de lokale ‘specialiteit’ nsima mogen proeven en hebben we het zelfs leren maken. Helaas kunnen we niet zeggen dat nsima onze harten gestolen heeft. Het is een soort stevige aardappelpuree gemaakt van maismeel en water. Samen maakt dat een zeer zware, maar vooral smaakloze substantie waar je maar een paar happen van nodig hebt om vol te zitten.
Van de samosa genieten we wel met volle teugen. De met aardappel gevulde bladerdeeg driehoekjes zijn heerlijk vol van smaak en behoorlijk pittig als er wat peper aan is toegevoegd. Deze zijn elke dag te verkrijgen bij Dexter, een zuster die werkt op de oogafdeling en daar een eigen handeltje is gestart met samosa. Als je toch liever wat groente wilt aanschaffen hoef je ook het ziekenhuisterrein niet te verlaten. Dagelijks loopt er een aantal vrouwen met manden vol groente op hun hoofd. Als we meer zoeken dan alleen een pompoen of wat pompoenbladeren, lopen we een paar meter vanaf de hoofdingang naar beneden en komen we bij onze ‘pineapple man’, waar we voor maar een schijntje groente en fruit kunnen kopen. Overigens moeten we wel een beetje geluk hebben met het dagelijks wisselende, onvoorspelbare assortiment. Dat Malawi een van de armste landen ter wereld is, merk je vooral aan de prijs van lokaal verbouwd voedsel. Maïs kost 100 kwacha per kolf, tomaten 50 per stuk, bananen 50 per stuk, een gigantische avocado 200 en een levende kip 2500 kwacha. Even voor het perspectief, 1 euro staat ongeveer gelijk aan 850 tot 900 kwacha. Helaas is de beschikbaarheid van niet geïmporteerd voedsel hier heel seizoensafhankelijk. Toen we aankwamen waren er mango's en ananassen in overvloed, maar nu is dat een zeldzaamheid. En zeldzame artikelen zijn ook in Malawi best wel prijzig. Aangezien wij in Nkhoma zitten, zo'n drie kwartier rijden van Lilongwe, hebben we maar beperkte mogelijkheid tot het doen van boodschappen. Dit hebben we de afgelopen weken opgelost door houdbare (ingeblikte) producten in het weekend te kopen voor de hele week en die gedurende de week te combineren met de beschikbare producten van de markt in Nkhoma. In de eerste weken aten we vooral vegetarisch, omdat we het vlees hier niet aan durfden en geen idee hadden hoe je een kip, geit of koe slacht. Inmiddels is daar verandering in gekomen, afgelopen zaterdag heeft Jelger van teamgenoot Goodwill een cursus kip slachten gehad. Dit avontuur begon al op de markt, waar je in een huisje je eigen kip mag vangen. Daarna sjouw je deze terug naar je huis. Voor de gevoelige lezers zullen we niet te grafisch omschrijven wat er vervolgens gebeurt, maar het resultaat is een heerlijk mals kippetje!
Waarschijnlijk zal ons repertoire niet worden uitgebreid met geit of koe, maar je weet het maar nooit. Daarvoor kunnen we altijd nog langs de ‘fast’ food tentjes aan de kant van de weg. Bovenop een soort schoorsteen waaronder een vuurtje brandend wordt gehouden, balanceren ijzeren platen met een holling erin. Daarin kan van alles in gefrituurd worden. Zo heeft Jelger al gefrituurd varken en geit langs de weg aangedurfd zonder ziek te worden (athans we denken niet dat het daar van komt). Nog populairder dan de vleespannetjes waar elk deel van het dier wordt bereid, zoals de darmen en de lever, zijn de potato tentjes. Heerlijke, van vet doordrongen aardappeltjes met wat zout en rode peper. Ze kennen de MC Donalds hier niet, maar deze tentjes doen er niet voor onder. Heb je daarna nog steeds zin in iets vets, dan houd je gewoon een kindje aan dat rondloopt met een emmer aan zelfgebakken oliebollen. Nog iets vetter en iets minder smaakvol dan wij ze maken tijdens oud en nieuw, is het een te overwegen toetje dat kan worden afgetopt met een suikerrietstengel waar vol genot op wordt gekauwd bij elke gelegenheid.
Dit allemaal opschrijvend, verbaast het ons niet dat in het ziekenhuis nogal wat casus van diabetes en hart en vaatziekten langs komen. Malawianen houden van hun zout, hun suiker en vooral hun vet. Soms meer en soms minder smaakvol, maar genieten doen ze wel.
We laten ons vanaf volgende week verrassen door de keuken in Mangochi, maar dit Paasweekend gaan we eerst van een visje aan Lake Malawi genieten.